Кога заминувам мостот се тегне да ме врзе за старата јасика спомен зелен пушта низ рамка шир… а кома е, срце ѝ ни се чува в гаража нова подземи.
Кога заминувам паркот рипа ограда и трча со мене но бавен е ко првите паткања се вртам назад – сам е му пораснала жолта брада налик на затвореник на пазар без луѓе.
Кога заминувам земјата зад грб заговор ми кова косите корнат по сплетот со тревјето асвалтот ми се нагнетува в тилот дол упорно настојува да ме легне.
Кога заминувам ги ширам до експлозија зениците за мирнотежа полек да ми биде светот поземен на рамениците изместен од главниците.
#100TPC - Macedonia 