Секое од моите тела ме остава жив да го чекам следното тело пеам во време-простор на секоја попатна станица во светлината противтежа на темнината толку црна што се пени „дал си млаз што распарува со молња?“ „дал си дух вкалемен во чудо?“ и сега се вовлекувам во зборови за мене незнајни и постојано променливи.
Цвето-семена-вагина
што мене ми се отвори и сега лебдам во твоите сокови пливам се држам за она малку време што ми е дадено се држам за твоето месо за движењето на вилицата што ги распорува елените и ги врти ѕвездите и ќе ме исцедиш ли од моите сокови или мојата пот на смртната ми постела? од рацете ме откина со еден потег како новороденче во мојата смрт.
#100TPC - Macedonia 